Kronos
Ah, ağaçların dağıldığı yer!
bir kadın durur, – ve
kendi hüznünü bekler
aşklar toplanır, günler derlenir,
beklenen sözler
söylenir, biter…
ağaçlar, unutmaktır; bellekse,
yapraklardır, – ki ağır ağır
ve birer birer
bir Zaman gibi…
sevmek, anlaşılır; anlamak,
her zaman bir mevsimdir
bir gül, donanmış ve kanser
duruyor yok-olan bağçemde…
günlerin ne kadar ezilmiş!
belki bir yaz, tenha yol, bir sesleniş…
ve hangi sessizliğe çıkar bilinmez
bir kuş, nedensiz bir duygudur:
‘sanki şeniz
bu düğünde…’
bir Zaman gibi…
ah, işte soluyor, herşey,
anılar, gölgelerdir,
bir kumaş… nedense hep
bulutlara bağlaşık,
seninle arkadaş,
vuruyor… yavaş
yavaş ezilen suya
varolmak bu güya, oysa yalnızlık
bir Zaman gibi…
ah, ağaçların dağıldığı yer!
