Sebsefa Sokağı İçin Sonnet
Ben hep senden yanaydım; o bildiğin sebsefa,
sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani;
işte orda seninle gökyüzünü ilk defa
çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani
bir belleğin içinden atılan öteberi;
kendini bir aşka benzeterek anımsar:
en sığ yılları onun ve en derin günleri
orda dururken işte, öyle ince, karamsar
biri gibi o sokak… aşkımız fotoroman,
okunmuş bitmiş artık, sürünüyor yerlerde;
yağmur kendini okşar, yaprakları nemfoman
o ağaç, duruyorken, soyunum, pencerede…
bir beyaz mikoloji olur sözlerim orda;
seni ansa da belki, aynalar anmasa da..
