Özlem
Usul, sessiz arkadaşım benim
Özledik seni
Susarak söylerdin çoğu şeyi
Konuştuğunda da yeri gelip
Usulca havalanır sözlerinden
Yumuşacık konardı sohbetimize
İçtenliğn sıcak kelebeği
Özledik seni
Ve biliyorum ki
Sen de bizi özledin
Kitapların ve hayatın gizini
Ustalıkla çözmeyi bilen Hasan’ı
Geveze ama güvenilir Nevzat’ı
Yorulmak bilmez, çalışkan Musa’yı
Kaytarıcı Ahmet’i, özverili Cahit’i
Her işe gülümseyerek
Olur diyen Süleyman’ı
Hiçbir işe olur demeyen Sabahattin’i
Erhan’ı, Mehmet’i, Ali’yi
Bir yalnız seni, sen
Hepimizi, her şeyi özledin
Sabahları işe giderken
Köşedeki bakkala selam vermeyi
İş dönüşü, bir tanıdıkla
Ayaküstü laflamayı
Üst kattaki komşuların gürültüsünü hatta
Yandaki yatalak kadının iniltisini
Ve evini
Akşamları bütün yorgunluğunu
Eşiğinde bıraktığın
Acılarını dindiren evini
Evin de seni özledi
Koltuğun, kitapların, terliklerin
Bıraktığın gibi duruyor masan
Dolapta rakın
(Sahi hiç rakı
İçmedik biz seninle değil mi
Pek vaktimiz olmadı öyle şeylere
Çık da bir gün içelim)
Bıraktığın gibi duruyor tablada sigaran
Sekseninci sayfadaki Gorki
Ve penceredeki karın
Seni bekliyorlar, dönmeni
Seni bekliyoruz, dönmeni
Usul, sessiz arkadaşım benim
Özledik seni
