Çökmüş Bir Kent İçin Sonnet
Ben kimden koptumdu, akşamlar depresif, manik
bir aynayla beni bağladı bana… pis
bir kitap çöküntüsü: o, ben’im! kuğularla garanik
-i ulyá!.. sürüngen giysileriyle iblis;
alan da o’ydu, satan da… şeytanca alışveriş!
bir leşi bir leş tirirken yırtk, yarım;
satan o giysileri benden önce de giymiş…
ben aynayla kopmuşken bana nasıl bakarım?
terelelli terelella, tevellâ ve teberrâ
kent leşti ve ben ona bir koku gibi süründüm;
artık aşklar taşır beni, ben onlara kadavra
olsam da terelelli… mecnun’dum, leyla’ya büründüm…
bir kent kendi üstüne çökerken de kış;
aşklar yararken aşkları, sözlerde bir yırtılış…
