İçbükey Sonnet
Yalnızlık kalıtımdır… aynalara bıraktım;
kim bakarsa onundur aynaya benden sonra….
âh, sözlerde açtığım yaraları kanattım;
durmadan arayarak tenimi sora sora
ona yıktım kendimi… ben içine kapanık
bir gece güneşiyle yolu yitiren yolcu!
Belki onu bulmaya, belki de o bulanık
Yolcu için durulan nehirlerle sonuncu
Kez büyük gösterirken o kalıtı, öteki
Durmadan küçültüyor… ortası bulunamaz!..
Pazarları verilen kanlı yalnızlık ek’i
seni hep alıştığın aldanışa bırakmaz…
gündüz herşey öyle düz, öyle dümdüz ki herşey;
ben öyle bir aynayım, akşamları içbükey…