Yılkı Bir At İçin Sonnet
Eskiden, âh, bu kentte uçuk mavi süvari;
kısrağı sokakların, dört nala, uça uça…
şimdiyse bir ihaneti, İsa ya da havari
gibi yaşamak işte… sürükleyip bir uca
yerden yere vurdu da topallattı, körletti
bir yılkı atı gibi savurdu ve yağmaya
verdi idi, sokakta, o ürkmüş iskeleti…
ararken bulduğumuz kemikleri yığmaya
başlasak da faydasız… kirli, tozlu, kararmış
eski zaman hayvanı! âh, umarsız bir sayrı
gelir kuşatır bizi… unuttuktu, bir varmış
bir yokmuş o at şimdi, masal gibi… o ayrı!
bir ölü şövalyeyim, pörsümüş ve özenti,
aynalarda ararı yılkıdaki o kenti…
